Questions Without Answers (4)

 Γιατί;

http://www.youtube.com/watch?v=GdL1JywgreE

Δαίμονες (1)

Ο καθένας έχει τους δικούς του δαίμονες να πολεμήσει, δεν είμαι ο μόνος. Και ο καθένας τους πολεμά με τον δικό του τρόπο...

Όταν η Φύση μιλά... (2)

Το φεγγάρι έχει τόσες μέρες να φανεί... Δεν ξέρω άμα είναι επειδή αργεί να εμφανιστεί στον ουρανό είτε επειδή είναι ένα σημάδι. Αλλά το έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να μου δείξει πως όλα όσα προσπαθώ δεν είναι μάταια, πως η ζωή δεν είναι μοναχά αυτό που φαίνεται να είναι. Αλλά δίχως το φως του, πως θα βρω τον δρόμο στο σκοτάδι της νύχτας; Πως;

Συνειδητοποίηση (1)

"Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ."

 Η ζωή και οι Θεοί συνεχώς μού στέλνουν ένα μάθημα, που σαν ξεροκέφαλος ή απλά ανόητος μαθητής, δεν λέω να το μάθω. Άρα θα ξανάρθει, ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσω. Και μόνο τότε θα είμαι πραγματικά ελεύθερος!

Ποιο είναι το μάθημα; Ο μεγάλος ποιητής Γιάννης Ρίτσος το είχε πολύ σωστά διατυπώσει: "Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο".

Δεν το δηλώνω με θυμό ή ψεύτικη και εγωιστική ανωτερότητα, παρά με λίγη πίκρα (και είναι λίγη διότι η ψυχή μου έχει αρχίσει και συνηθίζει την γεύση).

Μπορεί γύρω σου να υπάρχουν λίγοι ή πολλοί, μπορεί να έχεις παρέες και φίλους ή να μένεις αμετανόητα μόνος, αλλά όλα αυτά δεν μετρούν. Δεν σημαίνουν κάτι. Είναι ονείρατα, πιο ψεύτικα κι από αυτά. Κι αυτό διότι πραγματικά κάποιος είναι μόνος. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να "αισθανθούμε" το πως αισθάνεται ο άλλος, να προσπαθήσουμε να μοιραστούμε την λύπη και το βάρος του ή την χαρά του, αλλά ΠΟΤΕ μα ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε εκατό τις εκατό πως νιώθει ο άλλος.

Επίσης, η ζωή, όπως την διαμορφώνουμε κατά βάση εμείς, παίρνει διάφορες μορφές, όχι πάντα καλές. Κι έτσι, με μία κίνηση ή λέξη, μπορεί με μεγάλη ευκολία να διαλύσεις κάτι που λανθασμένα θεωρούσες σταθερό και σίγουρο. Διότι τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτήν την ζωή! Ούτε καν το άμα θα βγει το φεγγάρι το βράδυ να σε παρηγορήσει ή να σε χλευάσει για την συνειδητοποίηση αυτήν.

Πάντως, για να λέμε και τις δύο πλευρές ενός νομίσματος, αυτά που έγραψα πιο πάνω, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί κάποιος να συμπορευθεί με άλλους και να παραπλανούν για λίγο την μοναξιά του.

Η λύση, πιστεύω, είναι η αποδοχή. Αλλά πως μπορείς να αποδεχτείς κάτι πέρα από εσένα - και ειδικά τόσο επίπονο - όταν δεν έχεις αποδεχτεί εσένα τον ίδιο;

Λέξεις και Έννοιες

Πόσο εύκολα μπορούν να αλλάξουν οι έννοιες των λέξεων. Με τι ευκολία μπορεί μια λέξη να απογυμνωθεί από αυτό που συμβόλιζε μέχρι τότε και να πάρει μια καινούρια ενδυμασία, μια καινούρια μάσκα.

Μεγάλο μάθημα, μα επίπονο. Και στενάχωρο.
Είναι θλιβερό, μα συνάμα αναπόφευκτο το να συμβεί, κι όχι μοναχά μια φορά, μα πολλές, συχνά: μεταξύ εραστών, που μετά τον χωρισμό τους, παίρνει καινούρια μορφή, νέο άρωμα, νέα φιγούρα (και πριν μπορεί, μπορεί ξαναλέω, να έχει πάρει την μορφή του πόνου), μεταξύ φίλων, ναι φίλων... Όπως και λαών βέβαια, όχι μόνο ενός ανθρώπου προσωπικά, μα πολλών κι εκεί που κάτι εθεωρείτο σωστό και ηθικό, να γίνει εχθρικό και αποκρουστικό, ή και αντίστροφα.

Μα μόνο εγώ είμαι που τρέμω μπροστά στις αλλαγές; Μόνο εγώ αγωνιώ μην τυχόν και αλλάξουν όλα; Μα και τι είναι σίγουρο; Τι; Τελικά μπορεί το μάθημα να είναι αυτό: "Δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο στην ζωή μας".

Μοναδικοί Φίλοι (4)

                                                   -

Questions Without Answers (3)

Γιατί να κάνει κάποιος κάτι που γνωρίζει πως θα πληγώσει τον εαυτό του ή/και τους άλλους; Γιατί, ενώ γνωρίζει πως μπορεί να δημιουργήσει καινούρια φαντάσματα; Μήπως τελικά, αυτά είναι που τον κάνουν να νιώθει ζωντανός; Οι πληγές που χαράσει μοναχός του στην ψυχή και καρδιά του;

Όταν η Φύση μιλά... (1)

Σήμερα λοιπόν, η Φύση, με οδηγό έναν γάτο, μου έδειξε ένα σημάδι για κάτι κακό που θα γινόταν και τελικά όντως έγινε. Δεν θα πω πως χάρηκα, διότι το κακό ήταν για έναν γνωστό, αλλά τελικά οι Θεοί δεν με άφησαν κι ας τους λησμόνησα. Θα προσπαθήσω να με κάνω καλύτερο και 'δυνατότερο', ώστε να βοηθώ όσους μπορώ περισσότερο. Είθε να μην είναι μοναχά λόγια της νύχτας, μα και πράξεις της μέρας και κάθε μέρας.

Questions Without Answers (2)

How much longer 'till I hit the ground?

Το Σημάδι (1)

Η Φύση, σήμερα, μού δίδαξε πως όσο και να αλλάζει κάποιος, το Σημάδι θα μένει πάντα εκεί...

Μοναδικοί Φίλοι (3)

"Τα ζώα μπορεί να φωνάζουνε και να πλακώνονται στις μπουνιές
Ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν τη σπιουνιά, τους μπάτσους, ή άλλα
συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές,
πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων που δεν είναι δυστυχώς ζώα.
Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή
Η κοινωνία των γυναικών το ίδιο
Ζήτω η κοινωνία των παιδιών και των ζώων, όχι όλων. Αυτών που
δεν έχουν αποχτήσει ακόμη ανθρώπινες συνήθειες."

Νικόλας Άσιμος

Αυτή την κοινωνία αναζητώ κι εγώ και την λύτρωσή της...

Ανάδρομοι πλανήτες

Δεν γνωρίζω αν θα έπρεπε να πιστεύω σε ζώδια και κατά πόσο έχουν δίκιο, αλλά είμαι σίγουρος πως δεν θα έπρεπε (άμα πιστεύαμε) να  επηρεάζουν την ζωή μας απόλυτα!

Να πως το φαντάζομαι σε σχέση με την μοίρα, τη τύχη και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου:

Η ζωή μας είναι σαν ένα οικόπεδο με σπίτι. Έχει κάποιο συγκεκριμένο μέγεθος (έκταση το οικόπεδο, ύψος και πλάτος το σπίτι), κι έπειτα είναι στο δικό μας χέρι (και στα οικονομικά, που στον συμβολισμό μου ισούνται με την βοήθεια των άλλων και την τύχη - διότι πιστεύω στην τύχη αλλά όχι στο τυχαίο, πράγματα που θα τα εξηγήσω άλλη φορά) το πως θα το δι8αμορφώσουμε. Η επίπλωση, το περαιτέρω κτίσιμο, το βάψιμο κ.τ.λ. εξαρτώνται από εμάς.

Τέλος πάντων. Ψάχνοντας για τον αστρολογικό μου χάρτη ανακάλυψα πως έχω 4 πλανήτες ανάδρομους!

Και τι σημαίνει αυτό:

"Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δύο με τρεις ανάδρομους πλανήτες. Είναι σπάνιο να μην έχεις κανένα, ή μόνον ένα, ή τέσσερις ανάδρομους πλανήτες αλλά δεν αποτελούν εξαιρετικό γεγονός.
(...)
Αυτοί που έχουν τέσσερις ή περισσότερους ανάδρομους πλανήτες συνήθως αισθάνονται ότι υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και τη κοινωνία και αγωνίζονται περισσότερο από τους άλλους για να βρουν τη θέση τους στο κόσμο. Στρεφόμενοι προς τον εαυτό τους σε πολύ νεαρή ηλικία έχουν ανάγκη να ορίσουν το προσωπικό τους σύστημα αξιών, τη προσωπική τους φιλοσοφία, ή το σκοπό της ζωής τους. Πρόκειται για σύνθετους χαρακτήρες, που στοχάζονται, είναι μοναδικοί και με πρωτότυπη σκέψη. Είναι άνθρωποι που έχουν προσωπικά στάνταρντ και ακολουθούν το δικό τους δρόμο ακόμα κι αν αυτό σημαίνει εκκεντρικότητα, ή απομόνωση."

Τρομερό ε; Τι να πει κανείς...

Resurgam

"I shall rise again"

One day, I hope, like the great Phoenix who rises from its ashes with an admirable vigor, I will rise again with more inner strength, able to face the world before and behind me...my past and future ghosts...

Questions Without Answers (1)

What's hidden in an empty box?

Don't look down (2)

Και τότε χαμήλωσα το κεφάλι και είδα το σκοτάδι να απλώνεται μπροστά μου. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η άδεια μου καρδιά. Γύρω μου σιωπή είχε πέσει εδώ και ώρα και όλα φάνταζαν σαν να είχαν από καιρό κοιμηθεί. Τί πρέπει να κάνω; Τι; Πως θα πέσει φως ξανά εδώ, πως θα γεμίσω την καρδιά μου που μόνη και παγωμένη στέκει τώρα; Αλλά το φως, ποιός ξέρει τι θα φανερώσει, τι πληγές θα εμφανιστούν, τι κομματιασμένα όνειρα θα στέκουν ασάλευτα σαν πτώματα πολέμου. Θέλω φως; Ή μήπως το σκοτάδι είναι η γαλήνη μου και η μοναξιά μου;

Μοναδικοί Φίλοι (2)

Τουλάχιστον, άμα μείνω μόνος στη ζωή από ανθρώπους, θα έχω τα αδέσποτα όλου του κόσμου, διότι αυτά γνωρίζουν πως είναι το να μην έχεις σπίτι μέσα στην καρδιά.

"So much to live for
So much to die for
If only my heart had a home..."

Μοναδικοί Φίλοι (1)

Αχ, μητέρα και πατέρα...τι να κάνω; Νιώθω πως έχω χάσει πάλι τον δρόμο μου....Μου μιλάνε τα ζώα, μου μιλάνε τα δέντρα και τα φυτά, αλλά εγώ δεν νιώθω τίποτα..έχω χάσει κάθε επαφή...και με εσάς και μες τον κόσμο, λες και ξαφνικά όλα άλλαξαν δίχως να με ρωτήσουν. Αχ, πείτε μου τι να κάνω..πείτε μου, νιώθω, ή καλύτερα είμαι σίγουρος, πως έχω χάσει για άλλη μια φορά τον δρόμο μου... Δεν μπορώ να ακούσω ούτε καν τους ακολούθους σας, ούτε καν εμένα. Πείτε μου κάτι, κάντε κάτι, ένα σημάδι...

Όνειρα (1)

Ονειρεύομαι

μέρη που μάτι ανθρώπου δεν έχει ξαναδεί

Ονειρεύομαι

τόπους που το όνομά τους είναι άγνωστο

Ονειρεύομαι

ζωή δίχως φόβο και κακία, δίχως δάκρυα, δίχως πόνο καρδιάς

Ονειρεύομαι

μια εποχή όπου τα όνειρά μου δεν θα θρυμματίζονται

Necessary to write

It is necessary to write, if the days are not
to slip emptily by. How else, indeed, to clap the net over the butterfly
of the moment? For the moment passes, it is forgotten; the mood is
gone; life itself is gone. That is where the writer scores over
his fellows: he catches the changes of his mind on the hop.
Sackville-West

Letter to thy self

Dear me,
It is time at last to talk about some things. I know that the last time we talked was a long ago,  as I also know that it is me who should be blamed.
Life recently has changed a little bit, yet I don't seem to change in the parts where it is necessary. I mean, ok, many thoughts or ways of living have been altered and I have gained much experience that I lacked. But some things that I would like them to have gone away, still follow me with an unwanted loyalty.
For example, my loneliness in the crowd. I used to have no friends though now I've made a lot. Yet that doesn't seem to make me feel that I belong somewhere. It's still the same feeling; a slight pain in my heart when I see the others enjoying themselves... no... no... it's not that. Ok, I admit that in the past I was jealous but now I am aware that they are alone too. Most of them are miserable, trying in vain to belong somewhere and fool themselves. But it's not possible for anyone not to realise the truth one day; we are born alone, we love alone and we die alone. And that is because it is very difficult or even impossible to feel exactly what the other is feeling.
So, you see what I am trying to explain? I do not know. Even when everything seems to go along and that I am protected with many ways, something inside me keeps being afraid of the change. As if I'll lose everything and I'll have to make my heritage from the beginning. But what is that heritage that my soul is so afraid of losing? Only ghosts, shadows from the past and feelings of fear and pain. Decay of the soul, that is what this heritage is!
I do not know... I can't tell yet. I believe that I still need much more time and experience in order to be able to oppose all of my demons. I may be protected but at night, especially during the night, my defenses get weaker, my self, and that means you, gets weaker. And they penetrate my skin and reach my innocent heart that cannot stand this world. I may be in my puddle, I may sometimes feel jealousy or hatred, but my heart still beats like it used to when I had nothing to worry about. It still sings the same forgotten melodies of innocence. At least I've found a perfect way to hide my heart and play dead to the outside world. You see, it is essential that sacrifice 'cause only by doing that you may one day have a slight chance to fit in.
So my self, I write to you this letter in purpose of asking you your opinion on these everyday fights that I'm giving and to ask for your precious aid and guidance.
Looking forward for your reply,
with true love Shadowcain.

Κληρονομιά των Φαντασμάτων

"I don't wanna be the girl who has to fill the silence...
The quiet scares me 'cause it screams the truth"

Και να σου! Κάτι συμβαίνει την στιγμή που η ζωή σου έχει γεμίσει με το Λευκό Σκοτάδι και που νομίζεις πως όλα θα είναι τα ίδια μέχρις ότου να 'φύγεις' μακριά. Κάτι συμβαίνει τότε που θαρρείς πως ελπίδα δεν υπάρχει και όλα αλλάζουν.

Τι συνέβη ρωτάς; Πες πως βρήκες τον δρόμο για να βρεις τον εαυτό σου. Ξέρεις πως είναι μεγάλος και δύσκολος, μα τουλάχιστον γνωρίζεις πως ξέρεις που βαδίζεις πια. Σε τρομάζει η αρχή, σε τρομάζει η αλήθεια που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις κάποια στιγμή, αλλά γνωρίζεις επίσης πως το έχεις ανάγκη. Έχεις ανάγκη να ξεφύγεις από όλα αυτά που τόσο καιρό έχεις επιτρέψει να σε κυνηγάνε. Και επίσης γνωρίζεις πως μπορείς, με κόπο πάντα, να τα αλλάξεις όλα.

Και ενώ αρχίζει η ψυχή σου να νιώθει αγαλλίαση, σε πιάνει πανικός!

"Κι εγώ μετά τι θα έχω;" αναρωτιέσαι. Και δικαίως το κάνεις μιας και τόσα χρόνια, που κλειδωνόσουν μακριά από την ανθρωπότητα με μοναδικούς συντρόφους τα φαντάσματά σου και την φρίκη της μοναξιάς, έχτισες μεγάλη κληρονομιά.

Και σου δίνεται η επιλογή να την κρατήσεις ή να πορευτείς δίχως μία, παρά μόνο αν μπορέσεις και δημιουργήσεις από την αρχή μια καινούρια.

Χάνεις την κληρονομιά των φαντασμάτων σου! Χάνεις τους αιώνιους εχθρούς και φίλους σου! Χάνεις την δικαιολογία της μοναξιάς σου. Πως θα αντέξεις να ζήσεις με αυτό που τόσα χρόνια ονειρευόσουν; Πως θα αντέξεις να ζήσεις δίχως τον φόβο που σε μεγάλωσε; Πως;...

Μα κανείς επιτέλους δεν μπορεί να βρεθεί σε λίγη ηρεμία; Και κατά πόσο η ηρεμία είναι το ιδεατό; Αυτό να αναρωτηθείς πρέπει πρώτα. Πριν ελπίζεις και εύχεσαι. Διότι οι ευχές είναι επικίνδυνες...

Don't look down (1)

"Don't look down
Don't look into the eyes of the world beneath you
Don't look down
You'll fall down
You'll become their sacrifice"

 Οι άνθρωποι, ή τουλάχιστον αυτό που ονομάζουμε ανθρώπους, διότι ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν η έννοια άνθρωπος είναι ένας δύσκολος στόχος που λίγοι έχουν φτάσει ή είναι μία πτώση, λένε ψέματα.  Είναι κακοί. Αλλά γιατί; Γιατί; Μόνο να φάνε, να χορτάσουν τον εγωισμό τους και τα ένστικτά τους κι έπειτα τέλος. Η απληστία και η κακία του 'ανθρώπου' θα μου μείνει ένα αιώνιο ερώτημα, σαν αυτά που φοβάσαι να σκεφτείς μην τυχόν φανείς αδαής. Αλλά μέχρι και ο πιο παντογνώστης, είμαι σίγουρος, θα βρισκόταν σε αμηχανία.

Ο άνθρωπος είναι ένα καρκίνωμα. Ένα καρκίνωμα δίχως γιατριά. Του δόθηκε η Γη, του δόθηκε η αγάπη της φύσης και όλη αυτή η ομορφιά, μα ήθελε κι άλλα. Πάλεψε με θεούς και δαίμονες και τα απέκτησε. Αλλά ήθελε και άλλα. Δεν του έφταναν τα πρώτα του όνειρα, ήθελε να φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Αλλά όσο πιο ψηλά ανέβαινε και ανεβαίνει τόσο πιο κάτω πέφτει. Έχασε τα πρώτα του 'δώρα' κι όμως συνέχισε να ζητά κι άλλα.

Κατηγορούμε τους 'Μεγάλους Αδερφούς' για την κατάντια μας, αλλά δεν γίνεται να μας ξύπνησαν τόσο σκοτεινά αισθήματα. Όταν βλέπουμε να σκοτώνουν ανελέητα για λόγους...μηδαμινούς, όταν βλέπουμε να πληγώνουν και να βασανίζουν και ταυτόχρονα να νιώθουν ικανοποίηση, τι να πω εγώ; Μα σάμπως κι εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Δεν κάνω λάθη, δεν καταστρέφω εμένα και τους άλλους;

Ο άνθρωπος, επίσης, έχει την τάση να κάνει το θύμα και τον ανήξερο σε διαφορετικές και παρόμοιες καταστάσεις.

Έχε χάρη που είμαι κουρασμένος και δίχως όρεξη να γράψω... μα θα το συνεχίσω κάποια στιγμή......

Forget-Me-Not (William McGonagall)

A gallant knight & his betroth'd bride,
Were walking one day by a river side,
They talk'd of love, & they talk'd of war,
And how very foolish lovers are.

At length the bride to the knight did say,
'There have been many young ladies led astray
By believing in all their lovers said,
And you are false to me I am afraid.'

'No, Ellen, I was never false to thee,
I never gave thee cause to doubt me;
I have always lov'd thee & do still,
And no other woman your place shall fill.'

'Dear Edwin, it may be true, but I am in doubt,
But there's some beautiful flowers here about,
Growing on the other side of the river,
But how to get one, I cannot discover.'

'Dear Ellen, they seem beautiful indeed,
But of them, dear, take no heed;
Because they are on the other side,
Besides, the river is deep & wide.'

'Dear Edwin, as I doubt your love to be untrue,
I ask one favour now from you:
Go! fetch me a flower from across the river,
Which will prove you love me more than ever.'

'Dear Ellen! I will try & fetch you a flower
If it lies within my power
To prove that I am true to you,
And what more can your Edwin do?'

So he leap'd into the river wide,
And swam across to the other side,
To fetch a flower for his young bride,
Who watched him eagerly on the other side.

So he pluck'd a flower right merrily
Which seemed to fill his heart with glee,
That it would please his lovely bride;
But, alas! he never got to the other side.

For when he tried to swim across,
All power of his body he did loss,
But before he sank in the river wide,
He flung the flowers to his lovely bride.

And he cried, 'Oh, heaven! hard is my lot,
My dearest Ellen! Forget me not:
For I was ever true to you,
My dearest Ellen! I bid thee adieu!'

Then she wrung her hands in wild despair,
Until her cries did rend the air;
And she cried, 'Edwin, dear, hard is out lot,
But I'll name this flower Forget-me-not.

'And I'll remember thee while I live,
And to no other man my hand I'll give,
And I will place my affection on this little flower,
And it will solace me in a lonely hour.'

Lock the last open door, my ghosts are gaining on me (1)

(Δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι τον ιστότοπό μου τον κατάντησα σαν τσίρκο, με έναν καταιγισμό παρδαλών χρωμάτων που σε κάνουν να σκέφτεσαι αν καν αξίζει να ασχοληθείς με το τι γράφει μέσα)

Δεν θεωρώ πως έχω κάτι συγκεκριμένο να πω. Μπορεί να ελπίζω πως 'σπαταλώντας' χρόνο εδώ, δεν θα τελειώσει η νύχτα. Μα γιατί να μην θέλω να τελειώσει η νύχτα από την στιγμή που όταν πέφτει ο ήλιος η καρδιά μου και ο νους μου γεμίζουν σκιές; Υπάρχει περίπτωση να μου αρέσει αυτό; Υπάρχει περίπτωση να ευχαριστιέμαι την 'πτώση' μου; Μπορεί να θεωρώ πως φεύγοντας από εδώ και πέφτοντας πιο βαθιά μέσα στο βούρκο θα συναντήσω πλάσματα και καταστάσεις διαφορετικές. Τι να πω....

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον λόγο που όταν πλησιάζει η νύχτα με πιάνει αυτό. Σαν να γυρνάνε όλα πίσω. Σαν να ανοίγω δίχως να χρειάζεται να βρεθεί το κλειδί ή δίχως να υπάρχουν άμυνες που χρόνια ορθώνονται. Μπορεί απλά να έχω ανάγκη να μιλήσω. Αλλά αν ίσχυε αυτό, δεν θα το έκανα ήδη; Άρα το απορρίπτουμε. Μπορεί να χάνω την σιγουριά της ζέστης του ήλιου, αυτού του ήλιου που τόσες φορές έχω απαρνηθεί, αλλά αυτός είναι που με μεγάλωσε, που μου έδωσε ζωή. Το φεγγάρι το αγαπώ. Αλλά είναι κρύο και τις νύχτες δεν έχεις κάτι να σε σκεπάζει. Και κατά βάθος όταν 'ανοίγεις' τόσο, τίποτα δεν μπορεί να σε σκεπάσει. Αυτή την γύμνια, αυτή την πληγή που κουβαλάς μέσα σου, μόλις φανεί, μόλις η σαπίλα της πληγής φανερωθεί, ούτε μια γλυκιά κουβέντα, ούτε ένα χάδι, ούτε μια αγκαλιά μπορεί να σε σώσει. Το μόνο που θες είναι να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Να σταματήσεις να βλέπεις, να ακούς...

Και ύστερα από όλο αυτό που περνάς (που κάνει τους άλλους να σε θεωρούν άρρωστο ή τους κάνει να σε λυπούνται και να θέλουν να βγάλουν τον 'καλό' τους εαυτό) ξέρεις πως αύριο το πρωί όλα θα είναι καλά...σαν γιατρεμένα από ένα θεϊκό χέρι. Και ύστερα, το βράδυ θα τρέχεις πάλι σαν το αγρίμι να κρυφτείς σε μέρη που οι άλλοι δεν θα μπορούν να σε δουν ή που και κατά βάθος δεν θα μπορείς εσύ ο ίδιος να σε δεις. Διότι πληγώνεσαι να σε βλέπεις αδύναμο, πληγώνεσαι να σε βλέπεις 'άνθρωπο'. Αλλά τι θες να είσαι αν όχι άνθρωπος; Ένα καθημερινό ζώο; Είναι καλύτερα αυτά; Ένας Θεός; Τι; Αλλά ποτέ δεν απαντάς, όχι από φόβο μην φανείς ανόητος ή παιδί, μα γιατί ξέρεις πως αγαπάς αυτό που είσαι όσο το μισείς κιόλας. Γνωρίζεις πως είναι να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα, να πονάς και να ευχαριστιέσαι. Αυτή η μάχη σού ερεθίζει την ψυχή και σε οδηγεί σε μια σφαγή όλων όσων έχεις και κρύβεις καλά μέσα σου.

Αλλά άσε τα φαντάσματα για άλλη μέρα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα σε αφήσουν ποτέ μόνο. Είναι οι σύντροφοι που έψαχνες και οι εχθροί που επέφευγες μην τυχόν και συναντίσεις. Και είναι εκεί. Δίπλα σου και μακριά σου. Τόσο κοντά σου ώστε να σε στοιχειώνουν και τόσο μακριά ώστε να σε αφήνουν να νιώθεις το μεγάλο τίμημα της μοναξιάς του βραδιού. Τρέφονται από αυτό. Είσαι η τροφή τους. Τα θρέφεις και σε ακολουθούν πιστά σαν το ζώο που ποτέ σου δεν απέκτησες.

Κλείσε τις πόρτες καλά, αλλά ένα να θυμάσαι: τα φαντάσματα περνάνε και μέσα από τους τοίχους....

Μια νέα αρχή...

"Μια νέα αρχή..."
είναι ο τίτλος της δημοσίευσης, λόγω του ότι έπειτα από τόσο καιρό επανήλθα. Αλλά θα τον συνεχίσω κι άλλο: "Μια νέα αρχή...που δεν (θα) διαφέρει από την παλιά".

"Μα γιατί τόση απαισιοδοξία; Γιατί τόση μαυρίλα; Νέος άνθρωπος, νέο παιδί με την ζωή μπροστά του! Αμάν πια!" θα πουν πολλοί που με ξέρουν (ή και όχι). "Βάλε χρώμα στη ζωή σου, γέλα, ζήσε!"

Μα δεν είναι θέμα του αν γελάω ή ζω. Πιστέψτε με, υπάρχουν πολλές φορές που γελάω (δεν αναφέρω το χαμόγελο, διότι σηκώνει μεγάλη κουβέντα που θα κάνουμε άλλη φορά). Απλά η καθημερινότητα μας αγγίζει όλους. Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν μέρα παρά μέρα και έπειτα από χρόνια αναρωτιόμαστε που χάσαμε τις μέρες που φύγαν. Ποιος τις έζησε στη θέση μας. Έτσι σκοπός θα έπρεπε να είναι να βρίσκουμε, καθημερινώς, τρόπους να ομορφαίνουμε την καθημερινότητά μας, ειδικά αν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα νύχια της. Το υπόσχομαι, όχι μόνο στους αόρατους (μπορεί και μη υπαρκτούς) αναγνώστες μου, μα και σε εμένα τον ίδιο πως θα γράφω συχνά εδώ. Πείτε το μια ανάγκη να μιλήσεις 'κάπου' που δεν περιμένουν από σένα ή δεν σε κρίνουν (αν και όλα είναι εντελώς υποκειμενικά).

Αυτά λοιπόν, καλή μου δεύτερη (ή τρίτη λοοοολ έχασα το μέτρημα) αρχή μου :)