Κληρονομιά των Φαντασμάτων

"I don't wanna be the girl who has to fill the silence...
The quiet scares me 'cause it screams the truth"

Και να σου! Κάτι συμβαίνει την στιγμή που η ζωή σου έχει γεμίσει με το Λευκό Σκοτάδι και που νομίζεις πως όλα θα είναι τα ίδια μέχρις ότου να 'φύγεις' μακριά. Κάτι συμβαίνει τότε που θαρρείς πως ελπίδα δεν υπάρχει και όλα αλλάζουν.

Τι συνέβη ρωτάς; Πες πως βρήκες τον δρόμο για να βρεις τον εαυτό σου. Ξέρεις πως είναι μεγάλος και δύσκολος, μα τουλάχιστον γνωρίζεις πως ξέρεις που βαδίζεις πια. Σε τρομάζει η αρχή, σε τρομάζει η αλήθεια που θα πρέπει να αντιμετωπίσεις κάποια στιγμή, αλλά γνωρίζεις επίσης πως το έχεις ανάγκη. Έχεις ανάγκη να ξεφύγεις από όλα αυτά που τόσο καιρό έχεις επιτρέψει να σε κυνηγάνε. Και επίσης γνωρίζεις πως μπορείς, με κόπο πάντα, να τα αλλάξεις όλα.

Και ενώ αρχίζει η ψυχή σου να νιώθει αγαλλίαση, σε πιάνει πανικός!

"Κι εγώ μετά τι θα έχω;" αναρωτιέσαι. Και δικαίως το κάνεις μιας και τόσα χρόνια, που κλειδωνόσουν μακριά από την ανθρωπότητα με μοναδικούς συντρόφους τα φαντάσματά σου και την φρίκη της μοναξιάς, έχτισες μεγάλη κληρονομιά.

Και σου δίνεται η επιλογή να την κρατήσεις ή να πορευτείς δίχως μία, παρά μόνο αν μπορέσεις και δημιουργήσεις από την αρχή μια καινούρια.

Χάνεις την κληρονομιά των φαντασμάτων σου! Χάνεις τους αιώνιους εχθρούς και φίλους σου! Χάνεις την δικαιολογία της μοναξιάς σου. Πως θα αντέξεις να ζήσεις με αυτό που τόσα χρόνια ονειρευόσουν; Πως θα αντέξεις να ζήσεις δίχως τον φόβο που σε μεγάλωσε; Πως;...

Μα κανείς επιτέλους δεν μπορεί να βρεθεί σε λίγη ηρεμία; Και κατά πόσο η ηρεμία είναι το ιδεατό; Αυτό να αναρωτηθείς πρέπει πρώτα. Πριν ελπίζεις και εύχεσαι. Διότι οι ευχές είναι επικίνδυνες...