Questions Without Answers (5)

Αν καταλάβεις πως είσαι σε λεωφορείο που δε σε πάει εκεί που θες, τι κάνεις;

Δηλητήριο Ψυχής (1)

Έχω τόση οργή μέσα μου που με ακινητοποιεί, κουράζει το κορμί μου και το νου μου. Αδυνατώ να την διοχετεύσω ή να τη διαχειριστώ και με τρώει εσωτερικά όλο και περισσότερο κάθε μέρα...

Ένα ακόμα πιο νέο ξεκίνημα

Δε γνωρίζω ποια ανάγκη μού επιτάσσει να αρχίσω για άλλη μια φορά να γράφω εδώ, ύστερα από τόσα χρόνια. Ούτε γνωρίζω αν θα ήταν το σοφότερο που θα μπορούσα να κάνω.
Μα είμαι εδώ, κι ο υπολογιστής μπροστά μου και πληκτρολογώ. Μια φευγαλέα σκέψη πέρασε από το νου μου, να αρχίσω νέο ιστολόγιο, να αφήσω πίσω τα όσα έχω ήδη γράψει, κάποια ενός άλλου εαυτού, άλλα άξια ντροπής. Μα είναι κομμάτια μου, έστω κομμάτια μιας άλλης εποχής. Σκιαγραφούν το ποιος ήμουν, το ποιος είμαι και το ποιος θα γίνω. Μπορεί να φαντάζει εγωκεντρικό, μα η αξία τέτοιων κειμένων είναι μεγάλη. Φανερώνουν τα στάδια εξέλιξης - αν υπάρξουν - και δείχνουν τις ρίζες που πατώ, άλλες σαθρές κι άλλες ισχυρές.
Τι μεγαλύτερη συγκίνηση και δώρο από τις κολάσεις και και τους παραδείσους που έχει διαβεί και εδρεύσει η ψυχή μου;