Συνειδητοποίηση (1)

"Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ."

 Η ζωή και οι Θεοί συνεχώς μού στέλνουν ένα μάθημα, που σαν ξεροκέφαλος ή απλά ανόητος μαθητής, δεν λέω να το μάθω. Άρα θα ξανάρθει, ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσω. Και μόνο τότε θα είμαι πραγματικά ελεύθερος!

Ποιο είναι το μάθημα; Ο μεγάλος ποιητής Γιάννης Ρίτσος το είχε πολύ σωστά διατυπώσει: "Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο".

Δεν το δηλώνω με θυμό ή ψεύτικη και εγωιστική ανωτερότητα, παρά με λίγη πίκρα (και είναι λίγη διότι η ψυχή μου έχει αρχίσει και συνηθίζει την γεύση).

Μπορεί γύρω σου να υπάρχουν λίγοι ή πολλοί, μπορεί να έχεις παρέες και φίλους ή να μένεις αμετανόητα μόνος, αλλά όλα αυτά δεν μετρούν. Δεν σημαίνουν κάτι. Είναι ονείρατα, πιο ψεύτικα κι από αυτά. Κι αυτό διότι πραγματικά κάποιος είναι μόνος. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να "αισθανθούμε" το πως αισθάνεται ο άλλος, να προσπαθήσουμε να μοιραστούμε την λύπη και το βάρος του ή την χαρά του, αλλά ΠΟΤΕ μα ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε εκατό τις εκατό πως νιώθει ο άλλος.

Επίσης, η ζωή, όπως την διαμορφώνουμε κατά βάση εμείς, παίρνει διάφορες μορφές, όχι πάντα καλές. Κι έτσι, με μία κίνηση ή λέξη, μπορεί με μεγάλη ευκολία να διαλύσεις κάτι που λανθασμένα θεωρούσες σταθερό και σίγουρο. Διότι τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτήν την ζωή! Ούτε καν το άμα θα βγει το φεγγάρι το βράδυ να σε παρηγορήσει ή να σε χλευάσει για την συνειδητοποίηση αυτήν.

Πάντως, για να λέμε και τις δύο πλευρές ενός νομίσματος, αυτά που έγραψα πιο πάνω, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί κάποιος να συμπορευθεί με άλλους και να παραπλανούν για λίγο την μοναξιά του.

Η λύση, πιστεύω, είναι η αποδοχή. Αλλά πως μπορείς να αποδεχτείς κάτι πέρα από εσένα - και ειδικά τόσο επίπονο - όταν δεν έχεις αποδεχτεί εσένα τον ίδιο;