Don't look down (1)

"Don't look down
Don't look into the eyes of the world beneath you
Don't look down
You'll fall down
You'll become their sacrifice"

 Οι άνθρωποι, ή τουλάχιστον αυτό που ονομάζουμε ανθρώπους, διότι ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν η έννοια άνθρωπος είναι ένας δύσκολος στόχος που λίγοι έχουν φτάσει ή είναι μία πτώση, λένε ψέματα.  Είναι κακοί. Αλλά γιατί; Γιατί; Μόνο να φάνε, να χορτάσουν τον εγωισμό τους και τα ένστικτά τους κι έπειτα τέλος. Η απληστία και η κακία του 'ανθρώπου' θα μου μείνει ένα αιώνιο ερώτημα, σαν αυτά που φοβάσαι να σκεφτείς μην τυχόν φανείς αδαής. Αλλά μέχρι και ο πιο παντογνώστης, είμαι σίγουρος, θα βρισκόταν σε αμηχανία.

Ο άνθρωπος είναι ένα καρκίνωμα. Ένα καρκίνωμα δίχως γιατριά. Του δόθηκε η Γη, του δόθηκε η αγάπη της φύσης και όλη αυτή η ομορφιά, μα ήθελε κι άλλα. Πάλεψε με θεούς και δαίμονες και τα απέκτησε. Αλλά ήθελε και άλλα. Δεν του έφταναν τα πρώτα του όνειρα, ήθελε να φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Αλλά όσο πιο ψηλά ανέβαινε και ανεβαίνει τόσο πιο κάτω πέφτει. Έχασε τα πρώτα του 'δώρα' κι όμως συνέχισε να ζητά κι άλλα.

Κατηγορούμε τους 'Μεγάλους Αδερφούς' για την κατάντια μας, αλλά δεν γίνεται να μας ξύπνησαν τόσο σκοτεινά αισθήματα. Όταν βλέπουμε να σκοτώνουν ανελέητα για λόγους...μηδαμινούς, όταν βλέπουμε να πληγώνουν και να βασανίζουν και ταυτόχρονα να νιώθουν ικανοποίηση, τι να πω εγώ; Μα σάμπως κι εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Δεν κάνω λάθη, δεν καταστρέφω εμένα και τους άλλους;

Ο άνθρωπος, επίσης, έχει την τάση να κάνει το θύμα και τον ανήξερο σε διαφορετικές και παρόμοιες καταστάσεις.

Έχε χάρη που είμαι κουρασμένος και δίχως όρεξη να γράψω... μα θα το συνεχίσω κάποια στιγμή......

Forget-Me-Not (William McGonagall)

A gallant knight & his betroth'd bride,
Were walking one day by a river side,
They talk'd of love, & they talk'd of war,
And how very foolish lovers are.

At length the bride to the knight did say,
'There have been many young ladies led astray
By believing in all their lovers said,
And you are false to me I am afraid.'

'No, Ellen, I was never false to thee,
I never gave thee cause to doubt me;
I have always lov'd thee & do still,
And no other woman your place shall fill.'

'Dear Edwin, it may be true, but I am in doubt,
But there's some beautiful flowers here about,
Growing on the other side of the river,
But how to get one, I cannot discover.'

'Dear Ellen, they seem beautiful indeed,
But of them, dear, take no heed;
Because they are on the other side,
Besides, the river is deep & wide.'

'Dear Edwin, as I doubt your love to be untrue,
I ask one favour now from you:
Go! fetch me a flower from across the river,
Which will prove you love me more than ever.'

'Dear Ellen! I will try & fetch you a flower
If it lies within my power
To prove that I am true to you,
And what more can your Edwin do?'

So he leap'd into the river wide,
And swam across to the other side,
To fetch a flower for his young bride,
Who watched him eagerly on the other side.

So he pluck'd a flower right merrily
Which seemed to fill his heart with glee,
That it would please his lovely bride;
But, alas! he never got to the other side.

For when he tried to swim across,
All power of his body he did loss,
But before he sank in the river wide,
He flung the flowers to his lovely bride.

And he cried, 'Oh, heaven! hard is my lot,
My dearest Ellen! Forget me not:
For I was ever true to you,
My dearest Ellen! I bid thee adieu!'

Then she wrung her hands in wild despair,
Until her cries did rend the air;
And she cried, 'Edwin, dear, hard is out lot,
But I'll name this flower Forget-me-not.

'And I'll remember thee while I live,
And to no other man my hand I'll give,
And I will place my affection on this little flower,
And it will solace me in a lonely hour.'

Lock the last open door, my ghosts are gaining on me (1)

(Δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι τον ιστότοπό μου τον κατάντησα σαν τσίρκο, με έναν καταιγισμό παρδαλών χρωμάτων που σε κάνουν να σκέφτεσαι αν καν αξίζει να ασχοληθείς με το τι γράφει μέσα)

Δεν θεωρώ πως έχω κάτι συγκεκριμένο να πω. Μπορεί να ελπίζω πως 'σπαταλώντας' χρόνο εδώ, δεν θα τελειώσει η νύχτα. Μα γιατί να μην θέλω να τελειώσει η νύχτα από την στιγμή που όταν πέφτει ο ήλιος η καρδιά μου και ο νους μου γεμίζουν σκιές; Υπάρχει περίπτωση να μου αρέσει αυτό; Υπάρχει περίπτωση να ευχαριστιέμαι την 'πτώση' μου; Μπορεί να θεωρώ πως φεύγοντας από εδώ και πέφτοντας πιο βαθιά μέσα στο βούρκο θα συναντήσω πλάσματα και καταστάσεις διαφορετικές. Τι να πω....

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον λόγο που όταν πλησιάζει η νύχτα με πιάνει αυτό. Σαν να γυρνάνε όλα πίσω. Σαν να ανοίγω δίχως να χρειάζεται να βρεθεί το κλειδί ή δίχως να υπάρχουν άμυνες που χρόνια ορθώνονται. Μπορεί απλά να έχω ανάγκη να μιλήσω. Αλλά αν ίσχυε αυτό, δεν θα το έκανα ήδη; Άρα το απορρίπτουμε. Μπορεί να χάνω την σιγουριά της ζέστης του ήλιου, αυτού του ήλιου που τόσες φορές έχω απαρνηθεί, αλλά αυτός είναι που με μεγάλωσε, που μου έδωσε ζωή. Το φεγγάρι το αγαπώ. Αλλά είναι κρύο και τις νύχτες δεν έχεις κάτι να σε σκεπάζει. Και κατά βάθος όταν 'ανοίγεις' τόσο, τίποτα δεν μπορεί να σε σκεπάσει. Αυτή την γύμνια, αυτή την πληγή που κουβαλάς μέσα σου, μόλις φανεί, μόλις η σαπίλα της πληγής φανερωθεί, ούτε μια γλυκιά κουβέντα, ούτε ένα χάδι, ούτε μια αγκαλιά μπορεί να σε σώσει. Το μόνο που θες είναι να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Να σταματήσεις να βλέπεις, να ακούς...

Και ύστερα από όλο αυτό που περνάς (που κάνει τους άλλους να σε θεωρούν άρρωστο ή τους κάνει να σε λυπούνται και να θέλουν να βγάλουν τον 'καλό' τους εαυτό) ξέρεις πως αύριο το πρωί όλα θα είναι καλά...σαν γιατρεμένα από ένα θεϊκό χέρι. Και ύστερα, το βράδυ θα τρέχεις πάλι σαν το αγρίμι να κρυφτείς σε μέρη που οι άλλοι δεν θα μπορούν να σε δουν ή που και κατά βάθος δεν θα μπορείς εσύ ο ίδιος να σε δεις. Διότι πληγώνεσαι να σε βλέπεις αδύναμο, πληγώνεσαι να σε βλέπεις 'άνθρωπο'. Αλλά τι θες να είσαι αν όχι άνθρωπος; Ένα καθημερινό ζώο; Είναι καλύτερα αυτά; Ένας Θεός; Τι; Αλλά ποτέ δεν απαντάς, όχι από φόβο μην φανείς ανόητος ή παιδί, μα γιατί ξέρεις πως αγαπάς αυτό που είσαι όσο το μισείς κιόλας. Γνωρίζεις πως είναι να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα, να πονάς και να ευχαριστιέσαι. Αυτή η μάχη σού ερεθίζει την ψυχή και σε οδηγεί σε μια σφαγή όλων όσων έχεις και κρύβεις καλά μέσα σου.

Αλλά άσε τα φαντάσματα για άλλη μέρα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα σε αφήσουν ποτέ μόνο. Είναι οι σύντροφοι που έψαχνες και οι εχθροί που επέφευγες μην τυχόν και συναντίσεις. Και είναι εκεί. Δίπλα σου και μακριά σου. Τόσο κοντά σου ώστε να σε στοιχειώνουν και τόσο μακριά ώστε να σε αφήνουν να νιώθεις το μεγάλο τίμημα της μοναξιάς του βραδιού. Τρέφονται από αυτό. Είσαι η τροφή τους. Τα θρέφεις και σε ακολουθούν πιστά σαν το ζώο που ποτέ σου δεν απέκτησες.

Κλείσε τις πόρτες καλά, αλλά ένα να θυμάσαι: τα φαντάσματα περνάνε και μέσα από τους τοίχους....

Μια νέα αρχή...

"Μια νέα αρχή..."
είναι ο τίτλος της δημοσίευσης, λόγω του ότι έπειτα από τόσο καιρό επανήλθα. Αλλά θα τον συνεχίσω κι άλλο: "Μια νέα αρχή...που δεν (θα) διαφέρει από την παλιά".

"Μα γιατί τόση απαισιοδοξία; Γιατί τόση μαυρίλα; Νέος άνθρωπος, νέο παιδί με την ζωή μπροστά του! Αμάν πια!" θα πουν πολλοί που με ξέρουν (ή και όχι). "Βάλε χρώμα στη ζωή σου, γέλα, ζήσε!"

Μα δεν είναι θέμα του αν γελάω ή ζω. Πιστέψτε με, υπάρχουν πολλές φορές που γελάω (δεν αναφέρω το χαμόγελο, διότι σηκώνει μεγάλη κουβέντα που θα κάνουμε άλλη φορά). Απλά η καθημερινότητα μας αγγίζει όλους. Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν μέρα παρά μέρα και έπειτα από χρόνια αναρωτιόμαστε που χάσαμε τις μέρες που φύγαν. Ποιος τις έζησε στη θέση μας. Έτσι σκοπός θα έπρεπε να είναι να βρίσκουμε, καθημερινώς, τρόπους να ομορφαίνουμε την καθημερινότητά μας, ειδικά αν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα νύχια της. Το υπόσχομαι, όχι μόνο στους αόρατους (μπορεί και μη υπαρκτούς) αναγνώστες μου, μα και σε εμένα τον ίδιο πως θα γράφω συχνά εδώ. Πείτε το μια ανάγκη να μιλήσεις 'κάπου' που δεν περιμένουν από σένα ή δεν σε κρίνουν (αν και όλα είναι εντελώς υποκειμενικά).

Αυτά λοιπόν, καλή μου δεύτερη (ή τρίτη λοοοολ έχασα το μέτρημα) αρχή μου :)