Σήμερα αποφάσισα να δημοσιεύσω ένα απόσπασμα από μια ταινία (κινουμένων σχεδίων και για μεγάλους) την οποία λατρεύω. Είναι η ταινία "The nightmare before Christmas" του Tim Burton. (στην ελληνική μετάφραση: "Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης").
Ως θαυμαστής του Tim Burton και του Gothic ύφους των ταινιών του, μα συνάμα λάτρης της μουσικής και των μιούζικαλ (ειδικά η μουσική του Danny Elfman, μουσικοσυνθέτη της ταινίας αυτής και πολλών άλλων ταινιών του Burton) μόλις την πρωτοείδα την λάτρεψα. Πολλοί θα ισχυριστούν πως τα "παιδικά" είναι για παιδιά και πως είναι ανόητο οι μεγάλοι να τα παρακολουθούν. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς. Αντίθετα θα ασχοληθώ με τον μονόλογο (γνωστός και ως θρήνος) του Jack Skellington, ήρωα της ταινίας αυτής.
~ There are few who'd deny, at what I do I am the best
For my talents are renowned far and wide
When it comes to surprises in the moonlit night
I excel without ever even trying
With the slightest little effort of my ghostlike charms
I have seen grown men give out a shriek
With the wave of my hand, and a well-placed moan
I have swept the very bravest off their feet
Yet year after year, it's the same routine
And I grow so weary of the sound of screams
And I, Jack, the Pumpkin King
Have grown so tired of the same old thing
Oh, somewhere deep inside of these bones
An emptiness began to grow
There's something out there, far from my home
A longing that I've never known
I'm a master of fright, and a demon of light
And I'll scare you right out of your pants
To a guy in Kentucky, I'm Mister Unlucky
And I'm known throughout England and France
And since I am dead, I can take off my head
To recite Shakespearean quotations
No animal nor man can scream like I can
With the fury of my recitations
But who here would ever understand
That the Pumpkin King with the skeleton grin
Would tire of his crown, if they only understood
He'd give it all up if he only could
Oh, there's an empty place in my bones
That calls out for something unknown
The fame and praise come year after year
Does nothing for these empty tears ~
Μόλις τον άκουσα, είναι κοντά στην αρχή της ταινίας, ένιωσα ένα παράξενο συναίσθημα. Μπορώ να πω πως μοιάζω αρκετά στον Jack και ο μονόλογός του στο νεκροταφείο με έκανε να συγκινηθώ. Υπάρχουν και άλλοι που νιώθουν σαν και εμένα. Μπορεί να είναι μια εικόνα, ένας πλαστός ήρωας, αλλά κάποιος τον σκέφτηκε, κάποιος αισθάνθηκε έτσι και τον δημιούργησε βάζοντας τον εαυτό του μέσα. Ο εγωισμός μου ταρακουνήθηκε λιγάκι (δεν είμαι ο μόνος, δεν είμαι διαφορετικός κλπ κλπ), μα ταυτοχρόνως ένιωσα πως δεν είμαι μόνος! Με την άλλη έννοια. Είναι μεγάλο το βάρος της μοναξιάς. Είτε αυτό σημαίνει πως είσαι καλύτερος, είτε χειρότερος από τους άλλους.
Συγγνώμη αν τα λόγια μου μαρτυρούν σύγχυση, αλλά ο γραπτός μου λόγος θα βελτιωθεί μελλοντικά! :) Όπως, ευελπιστώ, και οι σκέψεις μου, οι οποίες βρίσκονται σε χειρότερη σύγχυση.
Ως θαυμαστής του Tim Burton και του Gothic ύφους των ταινιών του, μα συνάμα λάτρης της μουσικής και των μιούζικαλ (ειδικά η μουσική του Danny Elfman, μουσικοσυνθέτη της ταινίας αυτής και πολλών άλλων ταινιών του Burton) μόλις την πρωτοείδα την λάτρεψα. Πολλοί θα ισχυριστούν πως τα "παιδικά" είναι για παιδιά και πως είναι ανόητο οι μεγάλοι να τα παρακολουθούν. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς. Αντίθετα θα ασχοληθώ με τον μονόλογο (γνωστός και ως θρήνος) του Jack Skellington, ήρωα της ταινίας αυτής.
~ There are few who'd deny, at what I do I am the best
For my talents are renowned far and wide
When it comes to surprises in the moonlit night
I excel without ever even trying
With the slightest little effort of my ghostlike charms
I have seen grown men give out a shriek
With the wave of my hand, and a well-placed moan
I have swept the very bravest off their feet
Yet year after year, it's the same routine
And I grow so weary of the sound of screams
And I, Jack, the Pumpkin King
Have grown so tired of the same old thing
Oh, somewhere deep inside of these bones
An emptiness began to grow
There's something out there, far from my home
A longing that I've never known
I'm a master of fright, and a demon of light
And I'll scare you right out of your pants
To a guy in Kentucky, I'm Mister Unlucky
And I'm known throughout England and France
And since I am dead, I can take off my head
To recite Shakespearean quotations
No animal nor man can scream like I can
With the fury of my recitations
But who here would ever understand
That the Pumpkin King with the skeleton grin
Would tire of his crown, if they only understood
He'd give it all up if he only could
Oh, there's an empty place in my bones
That calls out for something unknown
The fame and praise come year after year
Does nothing for these empty tears ~
Μόλις τον άκουσα, είναι κοντά στην αρχή της ταινίας, ένιωσα ένα παράξενο συναίσθημα. Μπορώ να πω πως μοιάζω αρκετά στον Jack και ο μονόλογός του στο νεκροταφείο με έκανε να συγκινηθώ. Υπάρχουν και άλλοι που νιώθουν σαν και εμένα. Μπορεί να είναι μια εικόνα, ένας πλαστός ήρωας, αλλά κάποιος τον σκέφτηκε, κάποιος αισθάνθηκε έτσι και τον δημιούργησε βάζοντας τον εαυτό του μέσα. Ο εγωισμός μου ταρακουνήθηκε λιγάκι (δεν είμαι ο μόνος, δεν είμαι διαφορετικός κλπ κλπ), μα ταυτοχρόνως ένιωσα πως δεν είμαι μόνος! Με την άλλη έννοια. Είναι μεγάλο το βάρος της μοναξιάς. Είτε αυτό σημαίνει πως είσαι καλύτερος, είτε χειρότερος από τους άλλους.
Συγγνώμη αν τα λόγια μου μαρτυρούν σύγχυση, αλλά ο γραπτός μου λόγος θα βελτιωθεί μελλοντικά! :) Όπως, ευελπιστώ, και οι σκέψεις μου, οι οποίες βρίσκονται σε χειρότερη σύγχυση.
