Questions Without Answers (5)

Αν καταλάβεις πως είσαι σε λεωφορείο που δε σε πάει εκεί που θες, τι κάνεις;

Δηλητήριο Ψυχής (1)

Έχω τόση οργή μέσα μου που με ακινητοποιεί, κουράζει το κορμί μου και το νου μου. Αδυνατώ να την διοχετεύσω ή να τη διαχειριστώ και με τρώει εσωτερικά όλο και περισσότερο κάθε μέρα...

Ένα ακόμα πιο νέο ξεκίνημα

Δε γνωρίζω ποια ανάγκη μού επιτάσσει να αρχίσω για άλλη μια φορά να γράφω εδώ, ύστερα από τόσα χρόνια. Ούτε γνωρίζω αν θα ήταν το σοφότερο που θα μπορούσα να κάνω.
Μα είμαι εδώ, κι ο υπολογιστής μπροστά μου και πληκτρολογώ. Μια φευγαλέα σκέψη πέρασε από το νου μου, να αρχίσω νέο ιστολόγιο, να αφήσω πίσω τα όσα έχω ήδη γράψει, κάποια ενός άλλου εαυτού, άλλα άξια ντροπής. Μα είναι κομμάτια μου, έστω κομμάτια μιας άλλης εποχής. Σκιαγραφούν το ποιος ήμουν, το ποιος είμαι και το ποιος θα γίνω. Μπορεί να φαντάζει εγωκεντρικό, μα η αξία τέτοιων κειμένων είναι μεγάλη. Φανερώνουν τα στάδια εξέλιξης - αν υπάρξουν - και δείχνουν τις ρίζες που πατώ, άλλες σαθρές κι άλλες ισχυρές.
Τι μεγαλύτερη συγκίνηση και δώρο από τις κολάσεις και και τους παραδείσους που έχει διαβεί και εδρεύσει η ψυχή μου;

Questions Without Answers (4)

 Γιατί;

http://www.youtube.com/watch?v=GdL1JywgreE

Δαίμονες (1)

Ο καθένας έχει τους δικούς του δαίμονες να πολεμήσει, δεν είμαι ο μόνος. Και ο καθένας τους πολεμά με τον δικό του τρόπο...

Όταν η Φύση μιλά... (2)

Το φεγγάρι έχει τόσες μέρες να φανεί... Δεν ξέρω άμα είναι επειδή αργεί να εμφανιστεί στον ουρανό είτε επειδή είναι ένα σημάδι. Αλλά το έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να μου δείξει πως όλα όσα προσπαθώ δεν είναι μάταια, πως η ζωή δεν είναι μοναχά αυτό που φαίνεται να είναι. Αλλά δίχως το φως του, πως θα βρω τον δρόμο στο σκοτάδι της νύχτας; Πως;

Συνειδητοποίηση (1)

"Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ."

 Η ζωή και οι Θεοί συνεχώς μού στέλνουν ένα μάθημα, που σαν ξεροκέφαλος ή απλά ανόητος μαθητής, δεν λέω να το μάθω. Άρα θα ξανάρθει, ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσω. Και μόνο τότε θα είμαι πραγματικά ελεύθερος!

Ποιο είναι το μάθημα; Ο μεγάλος ποιητής Γιάννης Ρίτσος το είχε πολύ σωστά διατυπώσει: "Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο".

Δεν το δηλώνω με θυμό ή ψεύτικη και εγωιστική ανωτερότητα, παρά με λίγη πίκρα (και είναι λίγη διότι η ψυχή μου έχει αρχίσει και συνηθίζει την γεύση).

Μπορεί γύρω σου να υπάρχουν λίγοι ή πολλοί, μπορεί να έχεις παρέες και φίλους ή να μένεις αμετανόητα μόνος, αλλά όλα αυτά δεν μετρούν. Δεν σημαίνουν κάτι. Είναι ονείρατα, πιο ψεύτικα κι από αυτά. Κι αυτό διότι πραγματικά κάποιος είναι μόνος. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να "αισθανθούμε" το πως αισθάνεται ο άλλος, να προσπαθήσουμε να μοιραστούμε την λύπη και το βάρος του ή την χαρά του, αλλά ΠΟΤΕ μα ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε εκατό τις εκατό πως νιώθει ο άλλος.

Επίσης, η ζωή, όπως την διαμορφώνουμε κατά βάση εμείς, παίρνει διάφορες μορφές, όχι πάντα καλές. Κι έτσι, με μία κίνηση ή λέξη, μπορεί με μεγάλη ευκολία να διαλύσεις κάτι που λανθασμένα θεωρούσες σταθερό και σίγουρο. Διότι τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτήν την ζωή! Ούτε καν το άμα θα βγει το φεγγάρι το βράδυ να σε παρηγορήσει ή να σε χλευάσει για την συνειδητοποίηση αυτήν.

Πάντως, για να λέμε και τις δύο πλευρές ενός νομίσματος, αυτά που έγραψα πιο πάνω, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί κάποιος να συμπορευθεί με άλλους και να παραπλανούν για λίγο την μοναξιά του.

Η λύση, πιστεύω, είναι η αποδοχή. Αλλά πως μπορείς να αποδεχτείς κάτι πέρα από εσένα - και ειδικά τόσο επίπονο - όταν δεν έχεις αποδεχτεί εσένα τον ίδιο;